Umi
datang mai amik aku kat tempat keje… kaku seketika tatkala terpandang raut
wajah insan yg aku sayangi sekian lama. Sebak dada menahan tangisan rindu.
Tapi
aku buat slamber.. tak mahu ikutkan perasaan. Hasrat nak cium tangan umi terus
aku matikan. Ya Allah debar di hati Engkau saja yg tahu. Sekian lama terpisah
akhirnya Kau runtuhkan juga benteng pemisah antara kami. Jazakallah!
Umi
bawak aku ke kedai mee camboo. Kedai yg pernah suatu masa dahulu mengukir
kenangan aku bersama teman2. Terlalu byk yg ingin ku luahkan pada umi namun
masa mematahkan semangatku. Lebih kurang pukul 1.15 kami beredar. Umi ajak aku
pegy sekolah. Ikutkan aty mmg xmahu tapi aku pksakan kaki demi rasa rindu pada
umi. Biarla kemanapun umi bwk aku asal aku boley bersama umi.
Pukul
2 lebih umi ajak aku balik. Umi kata nak hantar aku balik sebab umi ada plan
nak pegy jalan2 dengan mizan n cik ( cikgu baru )…… sambil tu we all borak
dengan cg jasmine. N mase ni la aku tau yg umi, mizan n cik nk pegy umah tc
fara kat machang. Nak tgk baby tc fara. Tc fara bartu bersalin. Babyboy. Fawwaz
namanya.
Umi
call mizan Tanya ada kat mana. Sambil cakap ngan phone sambil reverse kereta.
Durrmmmmmmm!!!!!!!!!!!
“
Uummiiiii breaaakkkk!! “
Aku
dan umi turun. Rupanya umi terlanggar tiang court badminton !............... Ya
Allah kemek kereta. Kesian umi.
1st
time aku naik kereta umi, dah jadik bad story. Terdetik lam aty aku, mungkin ni
akan jadi peristiwa yg akan kami ingat sampai bila2.
Dulu
sebelum umi beli kereta ni ( mase we all rapat ), umi janji nk bwk aku jalan2.
Tapi sygnya jnji tu terkubur tanpa nisan. Umi lupa pada janji dia dulu. But its
ok, aku tak perlu bukak buku lama. Tapi ape2 pun “ thanks so much sbb kotakan
janji umi dulu “
Kereta
dah ok, cg jas yg tlg betukan. Just gunakan tangan hahaaa fleksible la katakan..
tapi walaupun dah kembali ke bentuk asal tapi kesan calar n retak tetap ada… (
just like my heart )
Tak
lama lepas tu mizan sampai. Umi ajak aku pegy machang. Aku dah gelisah. Ya Allah…
yg ni 1 hal. Aku tak tahu nak buat apa. Segan yg amat. Dah cik ikut sekali.
Tapi lau aku tolak bermakna aku lepaskan 1 peluang keemasan tuk bersama umi.
Rindu
aku pada umi masih belum habis so aku setuju tuk ikut mereka. Aku agak tak
selesa sebab umi duduk kat depan dengan mizan. Cik plak duduk dgn aku kat blkg.
Mereka mesra. Kemesraan mereka buat aku kaku n kelu. Mana tak nya, aku baru
arini kenal cik, da kuar jln2. Haaiissshhhhh….. so aku buat tak tau je
la.. just layan perasaan. Sambil2 main
sms dengan sue n my dear.
Jalan
jem. So kami ambil masa yg lama tuk sampai kat sana. Dalam pukul 4 lebih kami
sampai. Debar hati nak melangkah naik ke rumah tc fara Allah saja yg tau. .
tapi aku kuatkan aty.
Senang
aty tgk baby fawwaz. Bahagianya mereka. Mungkin inilah saat2 manis yg abg mahu
aku n dia lalui bersama. Inshaa Allah lau umur kami pnjg n lau Dia tetapkan
jodoh kami.
Bila
tc kongsikan pengalaman bersalin dengan kami, terdetik lam aty aku, ketakutan
mmg tak dapat dielakkan disaat nak bersalin. Abg… abg patut tahu kerisauan
seorang yg bakal bergelar ibu.
Kami
makan bersama. Cg jas ceritakan tentang arwah anaknya yg baru meninggal 8
syawal yg lalu. Ya Allah sesungguhnya hambaMu tdk pernah sunyi dpd ujianMu..
Tepat
jam 5.45 kami bertolak balik. Jalan jem lagi. Masa semakin cepat berlalu. Sedih
di hati aku sembunyikan. Aku tak tau ape yg umi rasa. Hepy@sedih@tak rase
pepe@... ( no more ans ) aarrrrggghhhhhh let it go durai!!!!!!
Aku
tak boleh paksa umi tuk rindu aku. Mungkin syg n rindu umi pada aku tak sehebat
rasa di hati aku tapi aku tak kisah. Yg penting umi tau yg aku tak pernah
berhenti sygkan umi. Terlalu syg. Umi pernah berikan aku sinar suatu masa dulu.
Walaupun tak siapa pun menyedari hakikat itu, termasuk umi sendiri tapi tak
pernah sedikit pun rasa tergoyah. Semangat umi ada dalam diri aku. Terima kasih
umi !!